Anagha`s Diary

Paus ( Mansoon)  पाऊस… It was raining continuously today since morning. I was standing near my favorite window and watching beautiful raindrops falling on my terrace. In no time, drizzles and droplets falling and creating nice forms and shapes mesmerized me. This magical and harmonious drizzles of water drops was going on and on for a while and I was observing nature's miracle. Unknowingly, my mind drifted in past and uncovered some memories of childhood. On such a rainy day, isn't it common for mind to be nostalgic and to rekindle some of the long forgotten memories? I remember, like today, it rained a lot that day. It was Mansoon month - June and schools just opened up for us after summer vacation. We were in new classes with new books and uniforms. I being 9 years old big girl would take my 7 year old sister to school by bus. That day, after school, we were waiting for bus at its bus-stop, but it seemed to be late. It could be due to continuous rain may be.  After ...

बाटलीतील मासे गेले कुठे? आमचे बालपण हे स्मार्टफोन,टेलिव्हिजन, कम्प्युटर्स आणि इत्यादी इलेक्ट्रॉनिक उपकरणांशिवाय पार पडले. सहाजिकच भावंडांशी तसेच मित्रमंडळींशी खेळणे, हुंदडणे आमच्या लहानपणाचा अविभाज्य भाग होता. उन्हाळ्याची सुट्टी म्हणजे आमच्यासाठी एक आनंदाची पर्वणी असे. आत्ते, मावस- चुलत भावंडांना भेटणे त्यांच्याबरोबर राहणे व त्यांच्याशी खेळत सुट्टी घालवणे हा आमचा महिनाभराचा कार्यक्रम होता. रोज रात्री गच्चीवर गाद्या घालून आकाशातील तारे मोजत गाढ झोपी जाणे. सकाळी उठून चहा पीत दिवसभराचा कार्यक्रम आखणे. दुपारी पत्ते कॅरम व व्यापार खेळणे हा नित्यक्रम होता. आम्ही सर्व भावंडे सहा महिने ते  तीन वर्षाच्या अंतरातील म्हणजेच समवयस्क होतो. त्यामुळे एकत्र खेळणे आणि भांडणे करणे दोन्ही रंगत असे. "चला आज काहीतरी नवीन करूयात का? सगळ्यांनी ओढ्यावर मासे पकडायला जायचे का? गंमत येईल ना खूप!"  आमच्या लीडर भावाने विचारले. पाण्यात खेळायला मिळणार त्यामुळे सर्वांनी एकमताने हो सांगितले. आईच्या आणि आजीच्या अनेक सूचना नंतर सर्वांचा जवळच्या ओढ्यावर मासे पकडायला जाण्याचा प्लॅन ठरला. घराच्या जवळच मा...

मोती… बस स्टॉपजवळ एक मोठं कडुनिंबाचं झाड होतं. त्या झाडाच्या बुंध्याच्या खड्ड्यात एका कुत्रीने पिल्लं घातली होती. झाडाची सावली त्यांचं उन्हापासून संरक्षण करत होती.  शाळेतून येताना व जाताना त्या पिल्लांना बघणं हा माझा रोजचा कार्यक्रम झाला होता. ती कुत्री गुरगुरून जवळ येऊ देत नसे. जवळ जवळ एका आठवड्याने पिल्लांनी डोळे उघडले व ती पिल्लं इकडे तिकडे चालू लागली. एव्हाना डब्यातील उरलेली पोळी व बिस्किटे कुत्रीला खाऊ घालून तिच्याशी थोडी मैत्री जमली होती. आता ती गुरगुरत नसे. एक महिन्यात ही पिल्लं शेपटी वर करून सैरावैरा पळू लागली होती. आम्ही सर्व मुलं त्यांच्या भोवती घोळका करून रोज खेळू लागलो. घरी येऊन आईला कुत्र्याच्या पिल्लांच्या गोष्टी सांगायचो. या सर्व पिल्लांमध्ये एक भुऱ्या रंगाचं पिल्लू माझं लाडकं झालं होतं. त्याचा भुरा रंग आणि काळेभोर डोळे मला खूप आवडायचे. मी बसमधून उतरताना दिसले, की ते पळत यायचं आणि अंगावर उड्या मारू लागायचं. बसस्टॉपपासून घर दहा मिनिटांच्या अंतरावर होतं. एके दिवशी घरी जाताना हे भुरं पिल्लू मागे पळत पळतआलं. कितींदा बस स्टॉपवर सोडलं तरी परत मागे मागे येत होतं. शेवट...

       आज दिवसभर पावसाने चांगलाच जोर धरला होता. सकाळपासून संततधार चालू आहे. माझ्या आवडत्या खिडकीतून मी पावसाच्या टेरेसवर पडणाऱ्या धारा न्याहळत होते. साठलेल्या पाण्यात टपोरे थेंब पडून वर्तुळे तयार होत होती , त्या वलंयांना निरखत निरखत मन भूतकाळात कधी गेले ते कळलेच नाही. मनाच्या कोपऱ्यात साठलेल्या आठवणींना हा पाऊस नेहमीच वाट देतो. त्या दिवशीही असाच मुसळधार पाऊस लागला होता. जूनचा महिना होता तो. आमची नुकतीच  शाळा सुरु झाली होती. मी आणि माझी लहान बहीण शाळा सुटल्यावर बस स्टॉपवर बसची वाट पाहत उभे होतो. माझे वय वर्ष नऊ आणि बहिणीचे सात वर्षे. माझी लहान बहीण  म्हणजे एक स्वच्छंदी जीव. साठलेल्या पाण्यात उड्या मारून मारून तिने आधीच तिचा युनिफॉर्म ओला केला होता. एक-दोन-तीन करून तिच्या उड्या चालूच होत्या. बस  येण्याची वेळ निघून गेली होती , खूप वेळ वाट पाहून आता बस येणार नाही अशी माझी खात्री झाली होती. पावसाळ्यात बसेस कॅन्सल होणे हे खूप नॉर्मल असायचे तेव्हा . मी चालत घरी जाण्याचा निर्णय घेतला.  बहिणीला चार किलोमीटर पायी देणे हे खूप जिकरीचे काम होते. आणि ...

"पोटापाण्याचा उद्योग तुम्हाला जगवील पण कलेशी जमलेली मैत्री तुम्ही का जगायचं  हे सांगून जाईल " अगदी समर्पक बोल आहेत आपल्या पु ल देशपांडे यांचे . माणसाचे स्वरूप भिन्न आणि वैविध्यपूर्ण असते दुसऱ्यासाठी जगण्या व्यतिरिक्त  मानवी मन नेहमीच कोणत्या ना कोणत्या कौशल्या कडे किंवा कले कडे झुकत असते जे त्याला आनंदित आणि व्यस्त ठेवते.  ती कौशल्ये वाचन लेखन प्रवास चित्रकला इत्यादी असू शकतात.  एक छंद म्हणजे एक विरंगुळा , जो आपल्याला संपूर्णपणे व्यस्त ठेवतो ,केंद्रित करतोआणि आनंदी ठेवतो. माझ्या जर्मनीतील अठरा वर्षांच्या वास्तव्यात आवडीच्या गोष्टी करायला खूप निवांत वेळ मिळाला , काही गोष्टी प्रयोग म्हणून करून पाहिल्या काही आवडल्या तर काही "दिस इज नॉट माय कप ऑफ टी" असे म्हणून कळल्या . त्यात जी आवड "छंद " म्हणून झाली ती म्हणजे चित्रकला. गेल्या पाच वर्षांपासून मी ॲक्रीलिक कलर आणि वॉटर कलर पेंटिंग   शिकतआहे. विंटर मध्ये वेळ चांगला जातो आणि मन आनंदी राहते म्हणून चित्रकलेच्या आनंदात बुडून गेले.  अनेक वेबसाइट्स आणि यूट्यूब व्हिडिओज वरून नवनवीन टेक्निक शिकत गेले , हळूह...

Anagha Mahajan – Gib deine Träume nie auf… Über mich: Gib deine Träume nicht auf, oder deine Träume werden dich aufgeben. Dies ist die einfache Philosophie, der ich in meinem Leben gefolgt bin. Ich bin Anagha Mahajan und hier ist meine Geschichte… Ich lebe seit 6 Jahren in Waiblingen und davor lebte ich in Stuttgart bzw. Frankfurt a.M. Insgesamt lebe ich in Deutschland seit 18 Jahren mit meinem 17 Jährigen Sohn der ein Gymnasium in Stuttgart besucht und meinem Mann der als Informatiker tätig ist. Was hat mir geprägt? Zwischen zwei Schwestern bin ich in eine gebildete Familie hineingeboren worden und es fehlte uns an nichts Lebensnotwendigem. Obwohl das Geld manchmal knapp war, waren Werte und Hoffnung die wertvollste Lehre, die meine Eltern mir überbrachten. Sie versagten uns niemals notwendige Dinge, für irgendeine Art von Luxus gab es jedoch keinerlei Spielraum.  Ich habe recht früh gelernt, dass nur Bildung mir ein besseres Leben verschaffen kann. Von meiner frühesten...

जर्मनीतील पश्चिम भागात नुकत्याच झालेल्या "फाशिंग" या सणाविषयी माहिती: तुम्ही जर्मनीमध्ये काही महिने अथवा अधिक काळ वास्तव्य करुन गेला असाल तर येथील सांस्कृतिक सण आणि ते सण साजरे करण्याच्या वेगवेगळ्या  पद्धतींबद्दल तुमच्या मनामध्ये उत्सुकता निर्माण झाली असेल. विशेषतः हिवाळ्याच्या सुट्टीच्या काळात येथे ख्रिसमस व फाशिंग हे दोन महत्त्वाचे सण असतात. सर्वात अलीकडे साजरा झालेला उत्सव "फाशिंग " हा आहे. फाशिंगला जर्मनीच्या पश्चिम भागात कार्निवल म्हणून देखील ओळखले जाते. हा कार्निवल 11 नोव्हेंबरला मध्यरात्री 11 वाजण्यास अकरा मिनिटे कमी असताना सुरू होतो असे म्हणतात. अनेक ख्रिश्चन पारंपारिक सणांपैकी हा एक सण आहे. तो नोव्हेंबर पासून पुढे तीन महिने चालतो व त्याची सर्वात मोठी मिरवणूक "रोज मंडे" म्हणजे फेब्रुवारी महिन्यात ईस्टरच्या आधी बेचाळीस दिवस निघते. फाशिंग आणि कार्निवल यांचा तंतोतंत संबंध नाही, परंतु ते  साजरे करण्याच्या पद्धतींमध्ये साम्य आहे. इतिहासाच्या पुस्तकांचा आढावा घेतांना या उत्सवाचे वर्णन असे करतात की हा उत्सव म्हणजे आपल्या  शासकांबद्दल लोकांचा नि...